ميكروب فون

گذاشت توی کوله پشتی مان تمامِ خاطره هارا شنتل
به دستِ انبار دارِ لشکر سپرد و گفت با خدا شنتل:
توشاهدی؛ که هرکدام ازما نیامد، آن یکی که برگشته
تمامِ خاطرات مالِ اوست، ورفت با گم شده ها شنتل
کس ی که برنگشت من بودم که توی خاطرات جاماندم
سراغ ی ازمرا کس ی نگرفت/ وماند ازمن اش جدا شنتل
که مفعولِ بدونِ واسطه هم میانِ ما وساطتی نکند
میانِ نیمه ی پُر و خالی نمی گذاشت فرق را شنتل.
عصا مرا به خانه آورد وُ دچارِبودن ام به تا حالا
چرا شنتل- « پوتینِ لنگ گم شده جا ماند کنارِ پرسشِ
کدام خاکریز، ردّش را »!؟ نبود پابه پایِ من باشد
سِتّرده؟/ لنگه ی غریب ی شایدآمده به خوابِ ما شنتل!؟
نبودی و امانت ات هم نیست، بدست من نیامد ونرسید
فقط من ام وَ پای مجروح ی که ازدل ام شده سوا شنتل!
هنوز در خیالِ تو هستم، هنوز در خیالِ من هستی
و پای دیگری میانِ ما مگرهنوز شده وا شنتل!؟
***

فُسیلسال هاپیش
که سال درقیف گیرمی کرد وتحویل نمی شد
ومرغداری ما یک پا داشت
کلمات مثل کلاغ های مرده بربرف
شعرمی شدندسپید
مثل برف روی قله ی آتشفشان
برخی متعصرهای عصرانه
یا متأ صبح های صبحانه
عزا و ل و له طول عر ض ول واله ها می شُ دیدند -
سمرقند با سنفونی ی چای کوفسکی - » سین « و » ث« در
*
درطالع بینی ی ستاره های رسیده وآبدار
قافیه ی)هرگز از ایکاش،مردی برنخاست (
با )بی سین نیز سال تو تحویل می شود!(جفت نمی شد.
خودسوزی شب پره ها هم با خود زنی خود مردها -
درمتانت یک متن.
و صلح که زهر شده بود
ابرهای سیا ه آبست ن برف
روی صفحه ی شصت و هف ت قرن نامه
لبخند راهم زدنی کرد
و ما خانه های ل ی ل ی را ضرب می زدیم
با تغییرات متاچیزیک
تا خُ لاصه خ لاصه شددرخلسه ی سماعی که
برای آن پایی نمانده است حتا به
هشدا ر الف لام می ن عنایت * 1
بیچاره مرغ های بی پا وپ ر قاف.
*
متعصر های عصرانه ومتا صبح های صبحانه !
ما که ندانیم وندانستیم...
گرگ و میش بامداد است یا شامگاه
بیا خروس بخوانیم مردم بیدارشوند
دراین آرام ش مُسری
که سر از برف بیرون نمی آید

به امیدی که خورشید کاری کند

***

1 از:عنایت چرزیانی

 

مثلِ نُتِ سکوت دولاچنگ ی؛ بدنشسته-                  

درپنجه ی خطوطِ حامل                                  

ایستاده ی سایه اش-خوابیده روی              

راه راهِ افتاده بر راهرو                                

صدقه سَری ی چراغک ی که                                

روشن مانده اش، یک امشب ی                           

ازاجازه ی خاموشی گذشته بود                               

ونیزه های سوسوی اش می رفت تاتهِ راهرویی

که جاپای کس ی راچشم روشنی می داد            

- (چشم به درِ درِ اتاقِفرمان)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

چای دارچینِ پیش ازطلوع اما

هنوز دم نیامدنی بود                               

دَمِ سپیده وچای دارچین –

دوپاره خطِ اند که سرانجام یک ی دیگری را                          

موازیانه وموزیانه قطع می کرد

                                                                   

درصدای گام هایی که                             

دارکوب در آنها نقاره می زد                            

همهمه ی همه ی نُت ها-                          

انگارقیژه ی پایان برسیم آخر                    

ازسلول به سلول تن هایی می آمد که                

« سُل » رابیداد میزدند                                             

اما وحتا                                               

راهروها می دانستند-                               

بی-هوده سلسله جنبان نت ها شده است                

مسلسل از- دو- آغاز می شود.

                                                                                                                    تاآفتاب، گرم نگرفته                              

چکاننده ها باید چکیده باشند                                                     

چای را می شود دوباره گرم کرد                        

دست در زیر دست بسیار است                

اصلن دارچین باطبع گرم اش                    

سرداسرد هم خوردنی ست                                             

آبدارچی برای همین وقت هاست                 

که شکلات سرخوشی در داریه ی بزرگ        

در به در دوُرِ ادواری دهد                             

به شاد-باشِ تلخِ سایه ای که پَر- اش کشیده شد                        

ونرده های هواخوار                               

برای او زیرسیگاری ی سیگارِ واپسین حتا

به شمارش معکوس نمی آمد                                   

دوُر چون با عاشقان افتد ...ُسل-سل بایدش*                                  

نرده های هوادار-                                           

پُر ازشکلات های تلخِ                                           

در چنگ له شده                                      

که ازخودمی پرسند؛                                 

سودای تیر-بهای کدام سایه ی                                  

آفتاب ندیده ی آفتاب سوخته ایم

        ***                                             

*حافظ

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-bidi-language:FA;}

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-bidi-language:FA;}

 

 

یاد- ام؛ نه می آید نه می رود                                           

تصادف، تعارف بود                                                           

و از پشت درخانه آغازداشت                                     

که صدای من زیر شد                                           

روبروی کافه کلمه ای که                                    

بم ی بود میان پیش وپسِ زلزله

بالاتر از قرمزچراغ ی نیست                                   

آن روزآفتاب ازکدام /درنیامد -                           

فرق ی در فرعِ ماجراهم نداشت                              

مثل شب های اسکاندیناوی                                    

رنگ شان یکی بود لحظه ها                                     

تاما یک جای دیگرِجهان                                      

یک-رنگی راندیده نباشیم                                

هرچند ناچشیده!

درصدف این تصادف                                           

نه کس ی از دماغِ فیل                                            

نه فین ی از دماغ ی                                   

جزخاطره ی چند گُلخندِ باران زا وُ                                 

پوکه ی هزارویک پیک-پیامک                                                            

- یکی مثلن اینکه -                                                

« بسلامتی ی خودمان که خوبیم و                              

ازمابهتران؛ درخیالِ خوبی ازخودشانست... »                                                 

گاهی اتفاق برای افتادن نیست.                                  

حالا ماکه پنکه ی آفتاب                                        

نور می پاشد به اشراق مان                                  

چه گل ی زده ایم به سرِ جهان چهارم                      

که نمی دانیم کجای اطلس پلاس است-                     

در شایدِ همان چهار کاشی ای که                      

تناسخ دربایدش استخوان هامان رامی کارد              

وجهان بینی درو می کند؟!

این شعر                                                         

تنها یادداشت ی بردستمال کاغذی بود                         

که بادازلای سوراخ هاش

آرمان-شهر هارا به رصد می گرفت                              

مثل سیاره ای بی رنگ

من امروز                                                  

تازه فهمیدم از عباراتِ منفرد...                        

که شعر، نمی تواندبلند شود                                

هرقدر آرایش کلمات را تغییر دهد شاعر                           

با ارتش یک نفره اش!؟                                       

             ***        

                                      

  

                         

 

رودِ زاینده خشکید/باپسوندِ« مان»                                                                                                             

وما                                                                                                                        

«که» را درپرانتز، فریزکردیم برای روزِ بادا                                                                             

وگردنبندِ ژنومِ  تقاص---یر

مدال ی آویخته برگردن سیدِ خندان                                                                                     

که «نا»ی اش فریزِ پرانتزِدیگری بود در                                                                                     

مبادای ما                                                                                                                

از :«چرا پل اش گذارِخوب ی نشد  تا

فردای ابری اما سفید!؟ »                                                             

رنگ آمیزی ی ابرها                                                                                                         

خواستار شکنی ای شد درساختارِخاست 

درحکمِ ناجی ای باالفبای به هم ریخته                                                                                       

حالاهم تاریخ آنقدر برگ خورده که                                                                               

لیپوساکشن بخش هاحتا                                                                                                

شکم اش راکوچک نمی کند                                                                                           

بازمثلِ باکتری ها برروی جاذبه ی صفر

پدیدار شدیم/ بی هوازی و پُرهواداررر                                                                              

حروف صِرفِ به هم ریخته -                                                                                                     

به قصدِقصیده ی شطیحه ای در گُنگستان

ترانه ای روان شد                                                                                                              

به زبان نامادری برای « مان»

یعنی: زمین را سیاره ی پدری ندانیم                                                                                       

وبا قیافه ی درست اندازِ صفحه ی نخست

به روووی خودمان هم نیاوریم  که                                                                                           

آخرِشناسنامه مان چه----قدر درد میکند!                                                                              

 

در بیست وسومین حجره از سی وسه پُلِ

قرنِ بی-ستم  مٍثلِ هرفرشِ قرمزی که                                                                                    

به زمینِ سیاه ... -                                                                                                    

و«آری»یماختم به «خیر»ی شدکه

ب- شَر فرموده :زِکّ---ی!

سده ای باهزاره ای پنهان در پس وپیش

باقراردادهای سیاه وُسفید-امضای دیگر 

زبان مارادرباغچه کاشت تا                                                                                            

گیاهان سرخ رویان شودبه روی-داد                                                                             

وداس های طلایی ی بی دسته                   

برفرازِشکم های آسمانی                                                                                                   

ستاره به کام کش کشان بودند                                                                                      

من با زبان ی که خیابان ی دراز                                                                                      

روی اش کشیده بودم وُ                                                                                                      

قرار بود واژه ای گم شده از راه اش برسد

میان جماعت ی ماست خورده 

که خمیرشان با آب یخ درست شده بود

به تاکسیدرمی هایی میماندیم-                                                                                         

بی زخم های استخوانی شده                                                                                            

که حتا استخوان هاشان دیگر                                                                                                

فکر نمی کنند به زمین ی که قرار است                                                                                 

در آن کاشته شوند-                                                                                                    

بی الفِ قامتِ یار

درانتظار روح های بازیافتی/                                                                                               

کُل من علیهافان-وس

اجازه داشتیم اجالتن مرده باشیم  .                                                                                         

بازگشت همه به سوی خوداست 

عین عقربه ها                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

 ما همین ایم                                                                                                              

بادو حرفِ مشترک باهمیشه                                                                                            

همی؛ روزگارِ شبی!                               

گذشته، ازکلمه اش پیداست                                                                                                                                                                                                                               

آقایان دکترینر!                                                                                                      

باوازکتومی ی گیاهان وقت-شویی نکنید

ارواح سیاسی تان آمرزیده نمی شود                                                                                       

پاهای دخیل تان را به چهارچوب ی بسته اید 

که شجره اش به هیچ درخت ی نمی رسد !

                                                                           

 .                   ***

 

 

( فردا )

 

ازتومگرچه خواسته ام فردا! غیرازگذشته های نیامده ام 

 ازرفته هاکه هیچ به دست ام نیست جزخاطرات پوچِ کَپَک زده ام 

                                                                                                                                                                                                                                      وقتی به رَدّ پام می اندیشم هرجا که ایستاده شدم؛ خندید                           

 این خاکِ پوک زیر قدمگاه ام، یعنی که دورازخودم ام شده ام                                         

                                                                                                                                                                                                                                     ازبوده هام قصه نمی گویم/از، بایدی که ناشده ام، دارم- 

 دل می کَنَم که هَستَنَک ی باشم پشت سکوت های پُرعربده ام                                                                         

                                                                                                                                     شاید مرا به خاطره برگردی،تا پس گرفتنی ی خودم باشم    

 پیش ازخودی که خاطره ای باشد ازخوب های گم شده در بَده ام 

                                                                                                                                                                                                                                       ازبس دل ام برای خودش سوزید، چون هیزم ی جداشده ازمنقل 

   دارد کس ی برام نمی میرد توی گذشته های نیامده ام 

                                                                                                                                                                                                                                            دارم به هیچ - باز- می اندیشم هیچ ی که آخرِ همه چیزست وُ 

   مثلِ نگاهِ ذُل زده ای در مِه برکوره راه های مسیرِِ دِه ام

 

                                            ***

 

      

(ترانه: به زبان پدری(بیاد پدرکه هفتادش راناتمام گذاشت وبخشیدن مرا

  

 

روزگاری زیرِاین سقف کبود/ دروفوریکی بود یکی نبود

 دست افسانه جلوی پای ما  /  درِ یک هزار راهه رُ گشود

 

 پابه راه گذاشتیم ویکی شدیم/جاده هاهم زیرپامون یکی شد

جمعِ میلیونی ی سی مرغ بودیم/هفت شهرعشق هامون یکی شد

                                                  

                          یک دوجین اسبِ سفید بالدار  / همنفس ارابه رونِ ما شد  

 اسبِ تک شاخِ بزرگِ سُم طلا/ پیش قراول قُشونِ ما شد وُ 

 

مادیون ی بالاتر پَر می کشید/همه جای قافله سر می کشید

  بندِ پابندی ی این قافله رُ/قافیه می گه :یه دختر می کشید

 

رفتیم وُهاویه وُقاف دیدیم/زنجیر"باخ"تِه رُ باز"باف" دیدیم

 پشت کوه لافِ عموزنجیری بود!/آخرتاریخُ با کاف دیدی 

 

حالادست ازپادرازترموندیم/ نه پرِ پریدن وُ نه بازگشت  

زیرلب زمزمه می کنیم که:وای/ چی به آینده ی نسل ما گذشت

  

واسه ی هرکی که تعریف می کنیم/مارُیه خاطره هم نمی بینند 

            می گن این نقش ئه که خوب بازی شده/حتاپایِ فیلمِ مانمی شینند

                                                  

                                     خودشون پردارن ونمی پرن/خودشون پا دارن امانمی رن

هریکی منتظر یکی دیگه س  برگای تقویماشونُ می شمرن 

 

توی ناباوری شاید یه روزی / برگای تقویماشون ته بکشه

بدونن وقت ی به اُستُخون رسید/کاربا کاردهم قافیه می شه

 

وچه خاطرات زنده ای داره/ توی سالنامه ی فردا می میره

عذرِهفتاد وُدوملتِ پدر-/ درسوال بچه ها جون می گیره 

 ***                                     

       

 

این اعتراف

نه نورافکن می خواهد

نه آمپول حرفکشی

آزادی،

به هفت زبان مرده ی دنیانوشته شده !

من ازهشتمین ،پادرمیانی خواستم

بی که بدانم-

 مادری،چندمین زبان جهان است .

همین که از زیر هشت-

گزاره را گذرانده ام

غنیمت ساده ای ست

که تعبیر خواب  یک غفلت می تواند باشد

شما هی کش دارش نکنید!

این زن جیره –

به دشمنان بی ضرر وکبریت های بی خطر می رسد

ازروشن فکرهای دست دوم بگیرید تا –

مردهای بی مورد و موردهای بی مرد

انسان های مخ تلف ی هستیم

که اشتباهی راست گفتند:

مااهل خانه نیستیم/کوچه تنها بماند

اصلن جایزه ی بهترین زن بازی ی این فیلم را

به مرد ها بدهید

زندگی که مرداشویی نمی شود

ای وای ما برشما وایکس شما برما

مُسته جن ِ ما به مُسته لجَنِ شما که نمی رسد

شمشیر شما ،سفید هم کشیده شود –

روی سپر ماسیاه شدنی نیست

کتاب ها می دانند

میان ما

همیشه سرخ قضاوت کرده .

نه که نمی دانید –

  از سه روزه ی دنیا

همیشه یک روزش گذشته است

روزی تابوت ی ساقدوش ما،

روزی مرگ

خودش را توی چهره ی شمابرنزه می کند

یادتان نرود –

اکنون دیگر دنیا دو روز است

وامروز روز شماست

  هزاروسیصدوچهل وپنج

چهل وپنج سالگی اش را گًٌٌٌَُُِّرگرفته-

دارد توی آینه کیک تولدش راخودخوری می کند

با تمرین سلام واحترام به پیری یٍ در راه اش که

نیم قرنگی اش را سرازیرمی شود .

روزهای اش خسته و بریده 

ازمره گی ومرگ ی که نمی دانم

  ما اورا یا او مارا جدی نمی گیرد

واین برف ناشادی که ازسقف آینه می بارد-

سرمای لوطی کٌشِ دنباله اش

منتظر ایمان من وفروغ به هیچ فصل ی  نمی ماند

که ساعت ، هرچند بارهم که ننوازد

به حال روزنامه فرق ی ندارد - 

دراین شش درهشتِ کاغذی

آگهی دوست ات دارم بنشیند یا پٌرسه .

اما،این شعر می داند

تاریخ مصرف یعنی چه!

حالا ، یلدای هزاروسیصدونود

شاید سال دیگر،

من وجهان خاکشش هامان آبزی شده باشد

ودوهزارو دوازده بار به گوش حباب ها -

این آواز راتکرار کرده ایم که :

دنیا ی زیر آب همان دنیا بود فقط آدم نداشت

ویک نفر به ستاره ها سپرده است که یادشان باشد -

اگرنبودیم ، به فردا بگویند :

مشکل ، نداشتن کشتی نبود

ما بجای کشتی ساز،  فراماسونر داشتیم

مث یه جرقه  ی شعر                 بازم افتادی به جونم

چه جوری می شه رها شد            ازتوهم  نمی دونم

                               

واسه پنجره که تنها                    همدم اش آینه و ماهه

نگو شاعر سپیده                        که ترانه رو سیاهه

 

سنگر محاق ماه و                      بی ستارگی  بهانه

زیرنور افکن حس ات                اعتراف همین شبانه ست

 

توی تاریکی که پراز                  راه وبیراهه گریزه

می شه پنهون ترازاین رفت           وقتی شب ستاره بیزه

 

ازسیاه چاه تاریخ                       نورو بالا می آریم ما

بنویس با خط روشن                   روی شبنامه ی  فردا

 

توی جلجتای هر شهر                  فروغی درانتظاره

برج آزادی یا میلاد                    هرجا که پنجره داره

 

راس ساعت سپیده                      توی قرن بی هزاره

می گیره تن کویرو                     تب سرخ یک ستاره

 

چه اهمیتی داره                        چندپرداره - چه رنگه ؟

به هراسم وطالع ی هست             نحس وشوم اش هم قشنگه

 

آی ستاره بی ستاره                    که غم ات دنباله داره

پشت این پنجره ی کور                صبح روزی پا میذاره

 

روزگارهر دریچه                     اینجوری می گذره شاید

مث یک سکوت گویا                   مرز باید و نباید

 

می رسه روزی که خورشید          قاب قلبتو بگیره

شعر آفتابی بخونی                    شب ات از خوشی بمیره

 

                                 

  ***